Heksenwaan – Martijn Adelmund, Iris Compiet

Het idee is redelijk briljant. Stel… de werkelijkheid is gevouwen, als een blad papier. Dan zit er ín die vouw dus een heel oppervlak dat we niet kunnen zien. Maar als je ín die vouw weet te komen, tussen de vellen papier. Tja… wat vind je daar dan?

Voor Martijn Adelmund en Iris Compiet – samen The Grim Collective – is het duidelijk wat er in de vouwen van de werkelijkheid zit. Dat is de wereld van de nornir, zoals zij heksen noemen. Ze hebben er hun eigen samenleving die doortrokken is van magie, oude rituelen, politiek gekonkel en een vleugje steampunk. En nee, het is er niet altijd fijn, want nornir zijn nog altijd dol op kindervlees – die reputatie komt ergens vandaan. Bovendien is er hen álles aan gelegen om hun samenleving verborgen te houden voor de mensen. Ze zijn de tijd van de heksenvervolgingen nog niet vergeten.

Wilde Jacht

Enter Nikki Zevenslooten, een 13-jarige typische puber die haar zielenroerselen bij voorkeur uit door middel van de tekeningen in haar schetsboek. Plotseling blijkt ze heksen te kunnen herkennen. Dat kunnen de nornir natuurlijk niet toestaan en dus wordt ze ontvoerd en dreigt zelfs de hoofdprijs te worden van de Wilde Jacht van de heksen.

Het resultaat is een fijn boek. Het is soepel geschreven en leest als een trein. In typetjes als Nikki’s geheime bondgenoot Balthus met zijn vliegenierspet en stoomfiets, of de wereldvreemde, maar slinkse barones Grimwitch proef je hoe lang ze al bestaan hebben in de hoofden van de schrijvers, vóórdat ze hun weg naar het papier vonden. Ze zijn origineel, boeiend en vertederend – ondanks hun soms kwaadaardige karakter.

Beetje oppervlakkig

Het verhaal zelf is prettig, onderhoudend en snel. Misschien zelfs iets té snel. De hoofdstukken zijn ultrakort. Dat betekent dat je het makkelijk weglegt en net zo makkelijk weer oppakt, maar soms ook een beetje haastig wordt en een beetje oppervlakkig.

Heksenwaan geldt als 13+ fantasy. Maar juist voor die oudere jeugd strijkt het misschien wat te veel over de oppervlakte en blijft het te speels. Wat mij betreft mag het allemaal best wat duisterder en spannender. Als een heksenduel ter sprake komt, denkt Nikki aan de heksenduellen van Harry Potter als ‘kleurrijk en tot de verbeelding sprekend’, maar ‘nornir waren smerig en gemeen’. In feite zijn de boeken van Harry Potter heel wat harder en grimmiger dan dit verhaal.

Wreedheid

De karakters en hun emoties zijn aan de dunne kant. Nikki zelf lijkt nauwelijks verbaasd over wat haar overkomt en de gebeurtenissen komen soms wat uit de lucht vallen: de alliantie met Hendrik die dan ook net zo snel weer verbroken wordt bijvoorbeeld. Of het gemak waarmee Nikki de toverstenen van de barones ontdekt. Emoties zijn weinig invoelbaar: Nikki’s paniek over haar gevangenschap bijvoorbeeld en haar dreigende transformatie tot vleespastei. Dat houdt het boek licht. Maar ‘hun wreedheid kende werkelijk geen grenzen’ als ze Nikki de slagerij laten zien waar de pasteien worden gemaakt? Ach, dat valt wel een beetje mee.

Dan de tekeningen van Iris Compiet. Daarmee heeft ze weer prachtig werk afgeleverd, as always. Haar realistische schetsen – uit het zogenaamde schetsboek van Nikki – passen perfect en brengen het verhaal tot leven. Jammer dat ze zo weggestopt zijn achterin en niet ingevoegd op de relevante plekken in het boek zelf. Ongetwijfeld een kwestie van geld – zo’n uitgave is duur – maar toch.

Deel twee

Ik heb zitten twijfelen. Drie sterren? Toch vier? Het worden er drieënhalf. In november verschijnt deel II – Heksenkind. Ik wacht vol ongeduld. Me verheugend op nog meer van die maffe, spannende, originele nornir uit de hersenpannen van Adelmund en Compiet. En hopend dat de wereld van de nornir zich verder verdiept, dat de duistere kant van de heksen een extra duwtje krijgt. Dan worden het de volle vier sterren.

Deze recensie verscheen eerder op Hebban Fantasy. 

Oordeel: ♦ ♦ ♦ ♦ ♦

Uitgeverij Luitingh Sijthoff Fantasy
160 pagina’s
augustus 2014
Prijs 12,50

Website van Iris Compiet

 

Advertentie

Vrij! – Bianca Mastenbroek

Bij elk boek dat Bianca Mastenbroek schrijft, wordt ze een slagje beter. Geheugenstrijd had een hele spannende thematiek, maar de stijl bleef soms nog een beetje haperen. Opvolger Zonnestorm was veel sneller en soepeler geschreven, maar de karakters overtuigden niet echt – vooral omdat ze te jong leken voor hun boekleeftijd. In Vrij! Heeft ze beide problemen opgelost: het boek is snel, zit dicht op hoofdpersoon en Hendrik is een mooi, volledig karakter geworden.

In Vrij! Raakt de jonge Hendrik verstrikt in de strijd tegen de Franse overheersing. Als arme wees wil hij ontkomen aan zijn verleden – zijn moeder is terechtgesteld als gifmengster en heeft zowel zijn zuipende vader vermoord, als een bejaard stel waarvan ze de erfenis wilde incasseren.

Hij vindt onderdak bij de een boekbinder, die hem een plaats biedt als leerling. Maar als hij dan gaat smokkelen om zowel de Fransen dwars  te zitten, als om geld te verdienen om het burgerschap van Amsterdam te kopen, loopt alles mis. En het eindigt natuurlijk allemaal met de aankomst van Willem I op het strand van Scheveningen.

Overtuigend

Mastenbroek schetst een overtuigend beeld van Nederland aan het begin van de negentiende eeuw. Je zwerft met Hendrik over de markten, maakt kennis met de stand van de artsenij in die tijd, zit met hem in een trekschuit, leert over de gang van zaken in een boekbinderij, maakt kennis met klassenverschillen, het werkhuis, zelfs de gemeente. Zo pik je tussen neus en lippen door flink wat op over het dagelijks leven in deze tijd en dat is hartstikke leuk.

Ook leuk voor leerkrachten trouwens: die kunnen het boek prima gebruiken voor de geschiedenisles. Het is natuurlijk geen toeval dat dit boek uitkwam op het moment dat Nederland het jubileum van het Koninkrijk vierde.

Jeugdige branie

Hendrik zelf is een mooi bedacht karakter: hij heeft de nodige jeugdtrauma’s die hem interessant maken, en lekker veel jeugdige branie. Het boek is bovendien snel: Hendrik rolt van het ene avontuur in het andere en dat maakt dat het geheel lekker doorleest.

Dat geeft overigens ook meteen een van de minpunten aan. Het verhaal is nogal rechtlijnig: de verschillende gebeurtenissen volgen op elkaar, maar hebben een minimaal verband. Niet meer dan wat Mastenbroek nodig heeft om Hendrik van de ene plek op de andere te krijgen. Wat voorbij is, is voorbij en speelt ook nauwelijks een rol meer.

Ook zijn haat tegen de Fransen overtuigt niet. Waarom wil juist Hendrik zo graag vechten tegen de Fransen? Motivatie hiervoor ontbreekt – Hendriks verlangen naar ‘vrijheid’ lijkt hierdoor een beetje anachronistisch.

Laatste puntje: de omslag met de Nederlandse driekleur is wel heel erg braaf! Daar kan Mastenbroek natuurlijk niks aan doen, maar het zal een kind er niet toe brengen om dit boek uit de kast te trekken. En is dat nou niet net de bedoeling van een omslag?

Niettemin heeft Mastenbroek met Vrij! Een fijn boek afgeleverd, dat ervoor zorgt dat je uitkijkt naar haar volgende historische roman. Wie weet wéér een slagje beter?

Oordeel: ♦ ♦ ♦ ♦ ♦

Uitgeverij De Vier Windstreken
300 pagina’s
september 2013
Prijs 14,95

Bekijk ook een de site van Bianca Mastenbroek!

Argadwyn, Femke Dekker

De dromerige wereld van Argadwyn Eén ding is zeker… toen mijn 13-jarige dochter Argadwyn te pakken kreeg, was ik het boek kwijt. Twee dagen lag ze op de bank, totaal verzonken in de sprookjeswereld van Femke Dekker. En toen was het uit en wacht ze op deel twee.

Daarna pas was het mijn beurt en kon ik gaan beoordelen wat ik er nu van vond. Tenslotte hebben we met zijn allen lang gewacht, terwijl we haar zoektocht naar een uitgever volgden. Argadwyn dus – een heel gewone tiener die naar school gaat, zich daar verveelt, dolt met haar vriendinnen.

En wat alleen raar is: ze mag van haar moeder niet op Facebook en of kleding dragen die zij graag wil. Niks doen dat opvalt dus. Tot ze ontdekt dat ze eigenlijk afkomstig is uit een andere, magische wereld. Dat haar moeder haar van daaruit ontvoerde, zodat ze niet het ritueel hoefde te ondergaan dat haar enerzijds haar volledige krachten zou geven, maar dat ook levensgevaarlijk is en haar moeder het leven kan kosten. Maar Argadwyn is een opstandige puber, die zich haar hele leven al ontworteld heeft gevoeld. Zij gaat zelf de confrontatie aan.

Dromerige sfeer

Het sterkste aan dit boek is de dromerige sfeer en de vloeiende, beelden de stijl die Dekker hanteert. Het maakt dat het verhaal lekker doorleest. Bovendien speelt het verhaal in op de fantasieën van honderden tienermeisjes (en waarschijnlijk ook volwassenen). Wat als ik nou eigenlijk een prinses was? Wat als ik nou van die prachtige kleding mocht dragen? Rondlopen in ruisende bossen, wonen in ruige kastelen? Wat als die wolven in het bos met míj een relatie hadden? Wat als ik krachten had?

Combineer dat met ‘mijn moeder begrijpt het niet’en je hebt een boek te pakken dat heel veel mensen zal aanspreken en dat ik dan ook met plezier gelezen hebt. Juist daarom is het jammer dat het karakter van Argadwyn nogal dunnetjes is uitgewerkt. Ze staat voor geweldige dilemma’s. Terwijl zíj haar krachten krijgt, sterft haar moeder. En de relatie tussen de twee mag dan verstoord zijn, maar het gemak waarmee ze dit accepteert overtuigt toch niet.

Dunne karakters

De klassieke worsteling van het karakter met het avontuur waar de schrijver hem of haar in heeft gestort ontbreekt. Argadwyn accepteert wat komt zonder verzet en zonder veel vragen te stellen. Neem de rituelen waar haar moeder haar voor wilde behoeden. Ze lijkt zich er geen moment echt zorgen over te maken.

Andere karakters blijven meer namen dan echte persoonlijkheden. We leren ze niet kennen met hun persoonlijke verleden, hun dilemma’s en hun eigenaardigheden. Ze zijn de figuranten in Argadwyns droom – en die van de lezer. Argadwyn is het eerste deel uit de serie ‘Het bloed van Aldych’ en ze is al op volle kracht bezig deel twee te schrijven. Met hopelijk dezelfde fantasievolle sfeer, maar met vooral sterkere karakters.

Oordeel: ♦ ♦ ♦ ♦ ♦

Uitgeverij Zilverspoor
284 pagina’s
maart 2014
Prijs 17,95

Bekijk ook een de site van Femke Dekker!

Het levende labyrint, Natalie Koch

Veel te lang heeft het geduurd, voor ik eindelijk begon aan het tweede deel van Natalie Kochs ‘De verborgen universiteit’. Het is een dik boek en omdat ik weet hoe goed ze schrijft, wilde ik het boek alle tijd geven.

En toch? Toen ik eindelijk begonnen was, had ik spijt dat ik niet eerder tijd gemáákt had. Want het is een prachtig boek dat het niet verdiende zo lang te moeten wachten.

In ‘Het levende labyrint’ gaat Alexa’s zoektocht naar haar onbekende, overleden vader verder. Langzaam maar zeker ontdekt ze dat zijn dood niet zomaar een ongeluk was. Maar aan de Verborgen Universiteit wordt haar zoektocht aan alle kanten ontmoedigd, zelfs door  de mensen die ze dacht te kunnen vertrouwen.

Koch is een verteller, een schepper van een nieuwe wereld, die weliswaar bekend aanvoelt (ja, ja toverschool = Harry Potter), maar meer dan genoeg kracht en originaliteit bezit om te overtuigen. Ze combineert een scherp inzicht in het reilen en zeilen van een echte universiteit, met volwassen magie en de volwassen dilemma’s die daarbij horen. Doe daar nog krachtige karakters bij, die stuk voor stuk hun eigen drijfveren en geheimen hebben én een forse dosis mysterie en je hebt een werkelijk heerlijk boek.

Het allerbeste? Koch kijkt: ze kijkt in het zielenleven van haar karakters, maar ze kijkt ook om zich heen. Die opmerkzaamheid zie je terug in de beschrijvingen van een chaotisch studentenhuis,een absinthbar in een Londens kraakpand, of de oevers van de Thames in de vroege ochtend. En ze laat jou verlangen naar diezelfde scherpe blik en dat geweldige oog voor detail. En dat maakt dat je geniet van elke pagina.

Geen minpuntjes? Toch wel. Sommige scenes worden erg ver uitgesponnen waardoor de vaart eruit gaat. Ook is het verhaal hier en daar minder evenwichtig: als het grote geheim rond Alexa’s vader wordt onthuld, krijgt het achtergrondverhaal zoveel aandacht dat het het hoofdverhaal verdringt.  Maar tegelijk is ook dat achtergrondverhaal zo boeiend en doordacht, dat je dat minpuntje graag accepteert.

Kortom: op naar deel 3.

Oordeel: ♦ ♦ ♦ ♦ ♦
Uitgeverij Querido
624 pagina’s
sept 2012
Prijs 22,50

 

Stormvaart, Suzanne Wouda

Dit is wat je noemt een lekker boek. Een stoer boek. En het leest nog als een trein ook.

‘Stormvaart’ is geschreven door Suzanne Wouda en vertelt het verhaal van Chris, een Hollandse jongen die droomt van de zee.

Maar in plaats van lange reizen te maken naar het oosten, zit hij vast met zijn ellendige stiefvader en een broer die alles altijd beter weet. En als dan zijn broer wél aanmonstert op een schip, de Dageraad nog wel, het mooiste schip dat er bestaat.

Na een fikse ruzie met zijn stiefvader maakt Chris dat hij wegkomt en gaat als verstekeling aan boord van de Dageraad. Maar al snel komt hij erachter dat het leven aan boord geen lolletje is. En dan worden ze ook nog overvallen door piraten!

Stormvaart pakt al vanaf de eerste bladzijden. Wouda schetst een realistisch zeventiende eeuws Holland. Je proeft het zoute zeewater bijna, je ziet de schepen de haven binnenvaren. Maar ze doet dat zonder dat het té historisch overkomt. Kortom: het verhaal heeft een snelle, moderne sfeer. En dat leest prettig weg.

De karakters zijn realistisch. De moeizame relatie tussen de bijna volwassen oudste broer Willem en de puberende Chris is mooi geschetst. Ook ‘de Wolf’ Chris’ nare stiefvader heeft een mooie diepte. En als de piraten komen, tja… dan is het gewoon lekker spannend, al heb je nooit het gevoel dat je je echt zorgen hoeft te maken om Chris.

Wel jammer is de voorspelbaarheid. Als vanaf het moment dat de oma van Chris over piraat ‘Black Jack’ praat, weet de lezer dat Chris die straks zal gaan ontmoeten. En als die piraat ineens blank blijkt te zijn en geen Spanjaard, zoals het verhaal gaat – Chris’ vader is spoorloos verdwenen op zee – ja, dan is het al helemaal duidelijk.

Klein kritiekpuntje op een prettig, intelligent boek.

Oordeel: ♦ ♦ ♦ ♦ ♦

Uitgeverij Ploegsma
207 pagina’s | juli 2011

Prijs 14,95

Stad van bloemen, Mary Hoffman

Jammer. De magie is een beetje uitgewerkt.

Veel te lang heb ik gedaan over het derde deel van Mary Hoffmans Stravaganzaserie ‘Stad van bloemen’. En waar ik deel één met groot plezier gelezen heb, en me met deel twee ook prima vermaakte, raakte, wilde het met dit derde deel maar niet gebeuren. Het is op.

Hoe dat komt? Waarschijnlijk omdat Hoffman niets nieuws toevoegt aan de verhalen die ze al verteld heeft. Weer komt een kind terecht in een stad in dat alternatieve Noord-Italië van vroeger. Weer moeten ze een probleem oplossen.

Dezelfde kinderen, dezelfde karakters, dezelfde problemen. Niets nieuws, geen verdieping. Deel één en twee waren ook al niet moordend spannend. Hoffman schrijft snel en geeft de lezer weinig kans om lang stil te staan bij een emotie of ontwikkeling. Voor je het weet is het probleem alweer opgelost, dus je hoeft als lezer niet veel te investeren.

De nieuwe hoofdpersoon, Sky, hangt er maar een beetje bij. Alsof ook Hoffman niet zo goed wist wat ze met hem aanmoest in dit boek. De aandacht gaat toch vooral uit naar de verder ontwikkelingen rond de ‘oude’ hoofdpersonen, Luciano en Georgia.

Door het gebrek aan nieuwe paden, wreekt het gebrek aan diepte in het verhaal zich des te meer. Want Hoffman dat reizen naar die andere wereld: waarom is dat nou zo moeilijk? De kinderen wippen met het grootste gemak heen en weer. Waarom kan Luciano niet terug om zijn ouders eens op te zoeken? Waarom kan Ariana niet gewoon ‘nee’ zeggen tegen de slechte hertog, in plaats van dat gedoe met die jurk?

Tuurlijk is dit geen slecht boek. Hoffman schrijft te goed en te gemakkelijk daarvoor en het concept van het verhaal is daarvoor te sterk. Maar het wordt wel tijd dat ze wat anders gaat schrijven, denk ik. Stravaganza deel vier hoeft voor mij niet meer.

Stad van Bloemen, Mary Hoffman

471 pagina’s | Van Goor | juni 2005

Oordeel: ♦ ♦ ♦ ♦ ♦

Geheugenstrijd, Bianca Mastenbroek

‘Mam! Wil je alsjeblíeft verder lezen. Mam!’

Dat was de reactie van mijn elfjarige dochter, bij het voorlezen uit Bianca Mastenbroeks Geheugenstrijd. En ja, dat voorlezen kun je lang volhouden. Bij mijn oudste eindigde het met De ban van de Ring. Mijn jongste ging helemaal op in het verhaal van Vana en Fokko in het imaginaire Arandia.

En terecht.

Vana en Fokko zijn een tweeling die – zoals gebruikelijk in Arandia – op het moment dat ze volwassen worden worden voorgesteld aan de koning. Daar is een reden voor, blijkt snel. Want sommige kinderen ontwikkelen in hun pubertijd horens. En gehoornden zijn magiërs. Alleen worden ze ook verborgen gehouden voor de rest van de bevolking. In het geheim werken de gehoornden aan de beveiliging van het eiland tegen de vijanden van het vasteland. Ook gehoorden, maar dan wel van het soort dat niets anders wil dan Arandia vernietigen. En dan is er nog dat kleine, kleine probleempje. Een magiër met slechts een hoorn, kan zijn kracht niet ongestraft gebruiken. Elke keer dat hij magie gebruikt, verliest hij een klein deel van zijn geheugen. Maar dan wordt Arandia aangevallen en moeten Fokko en Vana vechten voor hun land.

Ik kende het verhaal zelf al, omdat ik een eerdere versie had gelezen en becommentarieerd. Het eindresultaat lees je dan vanzelfsprekend met andere ogen. Ikzelf was enthousiast. De eerste keer, na het lezen van de ruwe versie. De tweede keer dubbel zo hard, want het is nog veel beter geworden. Maar de reactie van mijn dochter was verreweg de eerlijkste. ‘Doorgaan, mama. Alsjeblieft. Het is zó spannend.’

Tuurlijk heb ik wel wat aanmerkingen. Sommige ontwikkelingen zijn wat kort door de bocht. De ouders van Fokko en Vana laten hun kinderen wel erg gemakkelijk achter onder de hoede van de koning. Fokko wordt soms een beetje knullig beschreven. Als Fokko voor het eerst met moord en doodslag te maken krijgt, stapt hij daar wel makkelijk overheen. Mauli, een van de slechte tovenaars, is wel erg geobsedeerd. En ja, de Fokko en Mauli doden en dat wordt nogal plastisch beschreven.

Maar dat alles neemt niet weg dat het een origineel en spannend verhaal is. Een verhaal dat een mooie parallel schets tussen Arandia en onze wereld. Een verhaal over vooroordelen en blind geloof. Over plicht en noodzaak. Een spannende fantasy die niet voor de doelgroep op de knieën gaat en de lezer tot het einde geboeid houdt. Een verhaal dat de vraag oproept: wanneer komt Geheugenstrijd deel 2?

Bianca Mastenbroek heeft een krachtig en spannend verhaal geschreven, dat de moeite van het lezen meer dan waard is. En dan is er nog tekenares Iris Compiet. Zij tekende een warme, emotievolle voorplaat waar je naar blijft kijken. Fijn boek om naast je op je nachtkastje te hebben.

****

250 pagina’s | De Vier Windstreken | oktober 2011

Stad van Maskers – Mary Hoffman (2004)

Stravaganza! Het is al maanden geleden dat ik werd gewezen op deze al wat oudere serie door schrijver Harm de Jonge die er erg gecharmeerd van was. En nu ik zo in de weken tegen kerst toch wat tijd over had, heb ik ze maar eens opengeslagen. Zoals verwacht: heerlijk, origineel en spannend leesvoer.

Het eerste deel van de Stravaganzaserie, ‘Stad van maskers’ vertelt over Lucien die in een ziekenhuis vecht tegen kanker. Zijn vader neemt een ouderwets schrijfboek voor hem mee dat hij vond in een afbraakpand. Als Lucien er per ongeluk mee in slaap valt, ontwaakt hij in een vreemde andere wereld in de stad Belleza.

Al snel is duidelijk dat Belleza Venetië in vroeger tijden, maar toch niet helemaal. Want in deze alternatieve werkelijkheid is de geschiedenis net wat anders gelopen. Lucien raakt vanzelfsprekend betrokken bij allerlei avonturen, waarin hij ontdekt dat hij een tijdreiziger is geworden – een stravagante. Hij redt het leven van de duchessa van Belleza, wordt ontvoerd door de familie Chimici die eropuit is de macht in Belleza te verwerven.

Ondertussen keert hij telkens terug naar huis. Wanneer hij in Belleza is, ligt zijn lichaam, diep slapend achter. Zolang hij ziek is, valt dat niet zo op. Maar als hij weer naar huis mag…

Mary Hoffman heeft een soepel lezende en originele alternate history roman geschreven. Het verhaal is snel, soms bijna té snel. Problemen worden snel opgelost en geven je als lezer weinig kans om in spanning te zitten over de uitkomst. Maar je krijgt weinig tijd om daarover teleurgesteld te zijn. De volgende verwikkeling doet zich immers alweer aan.

Over emotionele verwikkelingen, stapt de schrijfster soms ook wel wat erg gemakkelijk heen: zoals wanneer Luciens vriendin Arianna ontdekt dat haar familie toch iets anders in elkaar steekt dan ze dacht. Of, wanneer Lucien gedwongen wordt hedendaags Londen in te wisselen voor het Italië van toen.

Dat mag de pret echter niet drukken. Stad van maskers is snel, origineel en prettig leesbaar. Vervolgdelen staan al te smeken om aandacht.

447 pag. | Van Goor | 2004

Gone. Honger, Michael Grant

Het is geen mooie wereld die Michael Grant schetst in het tweede deel van zijn spannende serie Gone. Het is een wereld waarin kinderen vechten om te overleven in een situatie waarin alle zekerheden zijn weggevallen en ze het alleen moeten rooien. Geen volwassenen meer om regels te stellen, geen volwassenen meer om op te leunen. Het resultaat is niet fraai. Wel razend spannend.

De volwassenen zijn nog altijd verdwenen uit Perdido Beach. Nog altijd zitten de kinderen onder leiding van Sam vast. Steeds meer van hen ontwikkelen vreemde vermogens. Niet alleen mensen, maar ook dieren. Maar nu slaat ook de honger toe: geen van de kinderen heeft eraan gedacht om te rantsoeneren, om voorraden aan te leggen. En nu is het eten op, behalve de kolen en meloenen die groeien op het land. Maar niemand heeft zin ze te rooien, al helemaal niet als gruwelijke, vleesetende wormen in de akkers blijken te wonen. Sam en zijn vrienden doen nog steeds hun best hun wereld draaiende te houden. Maar er sterven kinderen, de angst groeit, net als het wantrouwen tussen de kinderen mét en zonder krachten. En de verantwoordelijkheid weegt steeds zwaarder.

Ondertussen groeit de macht van een afschuwelijk ‘iets’ dat diep in de mijn woont. Het ‘duister’dat zijn tentakels blijkt te hebben geslagen in zowel Lana met de genezende krachten, Sams kwaadaardige halfbroer Cain en zijn sadistische hulpje.

In de eerste instantie doet Honger aan als meer van hetzelfde. Op zich is dat niet erg. Verlaten is razend spannend, rauw en origineel. Maar de tegenstrevers zijn hetzelfde, het toneel is hetzelfde. Maar al snel wordt duidelijk dat Verlaten een boek met een eigen kracht. Het verhaal uit Honger wordt niet herhaald, het gaat verder. Meer en meer krijgen we grip op de oorzaak van het ontstaan van de zogenaamde FAKZ – de bubbel waarin de kinderen opgesloten zitten. En het kwaad heeft niet alleen invloed op de slechterikken, maar op iedereen die ermee in contact komt.

Het allermooiste is dit boek in zijn grijstinten van goed en kwaad. Sam dreigt bijna te bezwijken onder het gewicht van de verantwoordelijkheid en de fouten die hij maakt. Computer Jack, die eerder overliep naar het kamp van Sam, verraadt hen – tot zijn eigen schrik en schaamte. En Sams vriend Quin, die in het vorige deel zijn vriend verried, vindt nieuwe kracht. Zijn eigen.

Kortom: Grant weet het niveau van Verlaten meer dan vast te houden en schreef met Honger een boek dat net zo spannend, net zo rauw is als het eerste. En dat doet verlangen naar deel drie.

 510 pagina’s | Van Holkema & Warendorf | augustus 2009

Superhelden.nl, Marcel van Driel

Superhelden.nl is een cool boek. Het gaat over een meisje(Iris) en die doet het spel superhelden.nl. Aan het einde van het spel komt ze in een grote zaal daar zweeft een groot hoofd(Mr.Oz) hij zegt dat alles echt is en dat het spel ook echt is. Hij laat iris een filmpje zie over haar broer Justin. Hij zegt dat hij in de gevangenis zit in Frankrijk. Ze moet een bom onklaar maken voordat hij ontploft, en dan zou haar broer vrij komen, maar is dat wel zo?

Dan winnen ze en reis naar Amerika op een cruise schip. Maar het is een list en Iris weet dat niet. op de boot halverwege de reis wordt Iris verdoofd(door Fiber) en dan in zee gegooid. En als ze op het eiland Pala is wordt ze opgeleid tot een superheld. Maar wil ze dat?

Ik zelf vind het een leuk en spannend boek. Omdat ik Iris en Fiber een cool karakter vind. En ik heb had het best wel snel uit want ik wou niet stoppen met lezen.

Lot Meijerink (10 jaar)

 

256 pagina’s | VBK Media | september 2011